Rola ojca przy narodzinach dziecka nie ogranicza się jedynie do przecięcia pępowiny, dlatego nie warto rezygnować z obecności partnera podczas porodu. Sprawdź 5 argumentów za porodem rodzinnym. Zastanawiasz się, czy rodzić tylko z położną, czy także z bliską osobą u boku? Czy warto mieć wsparcie na sali porodowej? Poznaj 5 argumentów za porodem rodzinnym! Poród rodzinny, czyli odbywający się w towarzystwie i przy wsparciu osoby bliskiej (zwykle męża, ale nie tylko) to wielkie osiągnięcie naszych czasów. I naprawdę nie warto z niego rezygnować. Niech ci się nie wydaje, że rodzenie z mężem czy partnerem to jakaś moda, która pojawiła się w naszym kraju kilkanaście lat temu, a dziś już jest passé. Nic podobnego! Takie porody są raczej przejawem głębokiej zmiany obyczajowej, jaka nastąpiła w relacjach małżeńskich, które dziś są – o wiele częściej niż dawniej – oparte na prawdziwej bliskości emocjonalnej, otwartości i partnerstwie. A jest to zmiana – miejmy nadzieję – trwała. Towarzyszenie rodzącej kobiecie i przychodzącemu na świat dziecku w czasie porodu rodzinnego jest także przejawem nowego postrzegania narodzin – docenienia tego wydarzenia, nadania mu wyjątkowej rangi. Bo jeśli przyszli rodzice traktują poród czysto technicznie: jako przejście dziecka przez kanał rodny i jego pojawienie się po tej stronie brzucha, to do tego wystarczy pomoc położnej. Ale narodziny dziecka to przecież znacznie więcej... Dlaczego warto zdecydować się na poród rodzinny? Spis treściKto może uczestniczyć w porodem rodzinnym?10 argumentów za porodem rodzinnym - wejdź w galerię Sprawdź, 10 sposobów na lekki poród Kto może uczestniczyć w porodem rodzinnym? Pojęcie "poród rodzinny" oznacza poród w towarzystwie osoby bliskiej. Najczęściej jest nią mąż lub życiowy partner, bo najbardziej naturalna i idealna jest sytuacja, gdy w porodzie uczestniczą oboje rodzice dziecka. Gdy jednak z jakichś powodów nie jest to możliwe, warto rozważyć inny wariant porodu rodzinnego – może ci przecież towarzyszyć inna bliska osoba, np. mama, siostra czy przyjaciółka. Decyzja o tym, kto to będzie, należy wyłącznie do ciebie – szpitalowi nic do tego. W standardzie opieki okołoporodowej jest napisane: „Określenie osoba bliska oznacza małżonka, krewnego lub powinowatego do drugiego stopnia w linii prostej, przedstawiciela ustawowego, osobę pozostającą we wspólnym pożyciu lub inną osobę wskazaną przez rodzącą”. Oczywiście, musi to być osoba, którą darzysz pełnym zaufaniem i przy której się dobrze czujesz. Ktoś bardzo ci życzliwy, kto będzie dla ciebie wsparciem, a nie źródłem dodatkowego niepokoju czy stresu. Czytaj również: Wspólny poród niszczy związek? Sprzęty, które pomogą ci urodzić - zobacz, z czego skorzystasz na sali porodowej 10 argumentów za porodem rodzinnym - wejdź w galerię Przeczytaj również: Tata przy porodzie. Zadania partnera na sali porodowej Czego się boi przyszły tata - 8 najczęstszych obaw mężczyzny Rodzisz po raz pierwszy? Zobacz, jak wygląda poród naturalny Z kim powinnaś rodzić? Pytanie 1 z 10 JAK ZAREAGOWAŁAŚ NA BRAK MIESIĄCZKI W PLANOWANYM TERMINIE? kupiłam test i razem z mężem niecierpliwie czekaliśmy w łazience na wynik zadzwoniłam do przyjaciółki – nie będę przecież opowiadała partnerowi o moim okresie najpierw zrobiłam test, potem poczekałam na wizytę u ginekologa i dopiero po pierwszym USG powiedziałam o wszystkim rodzinie Prawo do porodu rodzinnego przysługuje każdej kobiecie – tak stanowi standard opieki okołoporodowej z 2012 roku. A zatem żaden szpital nie może odmówić zgody na obecność osoby towarzyszącej przy porodzie. Warto wiedzieć, że w czasie pandemii, wiele placówek zrezygnowało jednak z prowadzenia porodów rodzinnych, co spotkało się z licznymi sprzeciwami. Szpitale zrezygnowały też z pobierania opłat z tytułu porodu rodzinnego.

Dlaczego nie podeszłam do matury? Czego najbardziej się boję? Jaki przedmiot w szkole mnie przerażał, a który uwielbiałam? Jakie są moje największe wady? Oto 50 faktów, których mogliście nie wiedzieć obserwując mojego bloga. 1. Panicznie boję się kur. Byłoby w tym coś śmiesznego, gdyby nie fakt, że zaraz obok kur jest każde inne ptactwo: gołębie, kruki, bociany itp. a nawet wróble. Oczywiście gęsi, kaczki, koguty też się zaliczają do tej paczki. Jak moja znajoma miała papugi musiała je zamykać w klatce, nie mogły latać po pokoju. 2. Jako mała dziewczynka oglądałam w kółko bajkę “Anastazja”. W efekcie znałam tę bajkę całą na pamięć – od pierwszego do ostatniego dialogu. Co więcej nadal wiele pamiętam. nie lubiłam matematyki. Czułam się tak jakby ktoś mnie uczył języka afrykańskich plemion. Chyba, że wchodziliśmy w algebrę. Wtedy byłam w swoim żywiole, a najlepsze zadania to były te najbardziej skomplikowane i te dla chętnych. Ale wystarczyły kąty, żebym leżała i kwiczała z jedynkami w dzienniczku. 4. Jak już jesteśmy przy matematyce, to matematyka była obowiązkowa na maturze Przerażało mnie to tak strasznie, że mimo iż liceum kończyłam ze średnią i chciałam zdawać maturę dodatkową z historii i historii sztuki, to ku zaskoczeniu nauczycieli powiedziałam, że w danym roku nie podchodzę. I tak miałam podejść w kolejnym, a potem kolejnym i w efekcie czas przeleciał zbyt szybko i matury nie zdałam. Liceum skończyłam, maturę olałam, na studia nie poszłam. Obecnie to mi to do niczego nie potrzebne. 5. Nigdy nie musiałam się uczyć dat. Zawsze zapamiętywałam z książek i mam tak do dzisiaj. Pamiętam daty narodzin poszczególnych członków rodziny, łącznie z rodziną Artura, a czasem nawet godziny narodzin. Nie mam problemu by rozmawiać o mojej ukochanej historii i strzelać datami jak z rękawa. Ten “dar” jak widać kompletnie nie przekładał się na matmę. 6. Po gimnazjum poszłam do Technikum Architektury Krajobrazu, bo do klasy plastycznej w LO w Śremie się nie dostałam, a Liceum Plastycznego mama nie chciała opłacać, bo jak twierdziła (co było zgodne z prawdą) nadszarpnęłam jej zaufanie i będę zapewne chodzić na wagary. 7. No bo w gimbie to powinnam nazywać się Noemi Wagarowicz … 8. W drugiej klasie technikum zaszłam w ciążę. Miałam 17 lat i 8 miesięcy. Zrezygnowałam ze szkoły, bo to był świetny pretekst. Ta szkoła to był największy błąd w moim życiu. Jak Janek miał 2 lata poszłam do liceum. Dopiero wtedy miałam motywację by faktycznie się uczyć, więc uczyłam się z dzieckiem na kolanach, a jak szłam do szkoły Janek głównie zostawał z moimi rodzicami. 9. Kiedyś miałam dredy. Ba! byłam mamą w dredach. A Artur miał długie włosy, ściął je jak Jaś miał około roku i już nigdy do długich włosów nie wrócił. Brodę ma odkąd pamiętam. Jeszcze niedawno myślałam, czy tych dredów sobie nie zrobić na trzydziestkę. 10. Pod koniec podstawówki i w gimnazjum miałam masę kompleksów na punkcie mojego wyglądu. W klasach 4-6 miałam kompleksy ze względu na bliznę na twarzy, a w gimnazjum weszłam w fazę buntu. Wyglądałam okropnie (fuj,ble), miałam okropną fryzurę i … największa zgroza – źle dobrany biustonosz do ogromnego biustu, który naprawdę nie był ciekawym zjawiskiem przy 156cm wzrostu. Lubiłam obszerne bluzy. I bluzki. I nienawidziłam WF. 11. Mam bliznę na twarzy. Od nosa ciągnie się przez policzek. Kiedy miałam około 2-3 lat przez chwilę nieuwagi dorosłych uwiesiłam się na metalowym, małym śmietniku, który akurat tego dnia był pusty. Spadł na mnie i metalowa pokrywa rozcięła mi twarz. Ten incydent rzutował trochę na moje życie, bo dzieciaki bywały bezlitosne. Dlatego też obecnie tak mocno stoję za Janem i jestem po jego stronie w szkole. 12. W technikum musiałam się uczyć drugiego języka obcego. Uwielbiam dźwięk języka francuskiego, ale nigdy nie potrafiłam się przestawić na naukę drugiego języka obcego. Od 1 klasy szkoły podstawowej miałam angielski. W efekcie wszystkie moje zaliczenia to był efekt zajebistej umiejętności ściągania. 13. “Ich troje” to była pierwsza płyta, którą kupiłam za kieszonkowe, w szkole podstawowej. 14. Jeździłam na obozy harcerskie. To były najlepsze wakacje jakie w życiu miałam. Codziennie były przyznawane punkty za czystość swoich namiotów. Pod koniec obozu mój namiot był tak daleko w tyle za innymi, że wstyd pisać. 15. Największy numer jaki wywinęłam rodzicom był w 4 klasie szkoły podstawowej. Wywalono mnie z hukiem z sanatorium dla dzieci w którym wówczas byłam już z 2 miesiące. Były w to zamieszane jeszcze dwie osoby, ale tylko mnie wywalono,co uważam za jawną niesprawiedliwość. Napisałyśmy do jednej dziewczyny bardzo chamski list. Nawet nie pamiętam o co poszło. Może by się nie wydało, ale kretynka-Noemi napisała to na papeterii z mojej mamy pracy. Jedyne czego żałowałam to zawodu jaki zrobiłam rodzicom, ale mama wie, że nienawidziłam tego miejsca i tak naprawdę cieszyłam się, że tam nie wrócę. Jak oglądam jakieś horrory z Domami Dziecka w tle z poprzedniego wieku, to właśnie sanatorium mi się przypomina. No wypisz wymaluj. Za karę potrafiłam o 21 stać na zimnej posadzce w samej piżamie na zimnym korytarzu i to około 30 minut. A jeszcze nadmienię, to była okropna kara, bo ja ze względu na kręgosłup nie byłam w stanie tyle ustać. Oczywiście rodzicom się nic nie mówiło. 16. Artura poznałam przez przypadek, w wakacje w roku 2007. Byłam akurat z przyjaciółkami nad jeziorem no i jedna przyjaciółka wypatrzyła osoby, które zna. Podeszliśmy, przedstawiłyśmy się reszcie, Artur akurat przyszedł odwiedzić swoją ówczesną dziewczynę, która tam pracowała. Miałam 16 lat. Jakby mi ktoś powiedział, że tamten z brodą to mój przyszły mąż to bym zabiła śmiechem. Słowo daję. Zero iskier. Zero zainteresowania. Zaczęliśmy być ze sobą w grudniu 2007. Przez przypadek. I głupi zakład. I tak już zostało. Artur na tamtym etapie mówił, że poniżej 18 nie zjeżdża. 😉 Jak widać – tylko krowa nie zmienia swoich poglądów. 17. Dokładnie dzień po naszej rocznicy związku, zrobiłam test ciążowy. To było w połowie grudnia i wszyscy mieli bardzo interesujące Święta Bożego Narodzenia. Teraz wydają się te reakcje śmieszne, no ale wtedy to raczej nie było śmiesznie. Najbardziej się bałam reakcji Artura mamy, więc powiedziałam mu, że ma to sam załatwić. Załatwił. Podczas rodzinnego obiadu w Boże Narodzenie. 18. Przy porodzie Jasia (rodziłam go naturalnie) byłam bardzo źle traktowana. Mimo traumy, że to JUŻ, nie zrobią cesarki, bo nie zdążą itp. była jeszcze przy moim porodzie na maksa chamska położna. Darła się na mnie, zatykała mi buzie żebym nie krzyczała, a o znieczuleniu mogłam zapomnieć. Krzyczała, że wszystkie się tak dzisiaj drą, a ona nie jadła śniadania. Komentowała też mój wiek … Polna, czerwiec 2009. 19. Lubię wino. Najbardziej prosseco. Ostatnio polubiłam nowe Carlo Rosi. Lubie wieczorami wypić lampkę. Arturowi moje wino kompletnie nie smakuje. Z kolei moją miłość do prosseco podzieliła mama i teściowa, które pierwszy raz piły to u mnie. 20. Lubię ciszę i spokoju i mam dużą nadwrażliwość dźwiękową. Po całym dniu z dziećmi jestem zmęczona krzykami, co przekłada się na moje samopoczucie. Bywam wtedy rozdrażniona. Artur to rozumie i często po takim tygodniu zabiera dzieci na kilka godzin żebym poleżała w ciszy. Mnie to bardzo mocno relaksuje. Co paradoksalne – lubię mocnego rocka, na równi z muzyką klasyczną. 21. Mam bardzo poważną wadę kręgosłupa. Miałam nie chodzić. Zatrzymałam się na 156cm, ale jestem bardzo nieproporcjonalna. Gdyby nie wada, miałabym około 15-20 cm więcej. Często na zdjęciach wydaje się wyższa, bo mam długie nogi, w porównaniu do odcinka kręgosłupa … 22. Nigdy nie chciałam mieć dzieci. Podejrzewam, że gdybym nie zaliczyła klasycznej wpadki jako gówniarz do dzisiaj nie miałabym dzieci. A ja macierzyństwo pokochałam, choć początki były ciężkie. 23. Po ciąży z Jasiem jestem pod kontrolą psychiatry. Mam stwierdzone PTSD (Zespół Stresu Pourazowego), nerwicę natręctw, stany lękowe i stany depresyjne. Miałam psychoterapię. Biorę leki. Mój stan jest całkowicie stabilny. Zawsze podkreślam by zadbać o siebie po takich traumach. To bardzo ważne! 24. Nie mam prawka i boję się jeździć autem. Po mieście ok, ale na dłuższych trasach jestem jednym, wielkim kłębkiem nerwów. Boję się wypadków – zwłaszcza czołowych. Jakbym mogła to wszędzie jeździłabym rowerem, opcjonalnie na dłuższe trasy wolę pociąg. 25. W klasach od 1-3 tylko w 3 klasie dostałam dyplom wzorowego ucznia. Poszłam do pierwszej klasy płynnie czytając, ładnie pisząc itp. oraz świetnie radziłam sobie na wszystkich testach, ale miałam pełno uwag. Potrafiłam do domu przynosić nawet po 5 kropek dziennie, że rozmawiam w trakcie prowadzenia zajęć. Rodzice w połowie roku szkolnego musieli mi kupić dodatkowy notesik do uwag … Nie wiem jakim cudem, ale zapamiętałam, że był granatowy i był tam Goofy i Pluto. 26. Jak trafiłam do szpitala z PPROM w Śremie, nie znalałam jeszcze płci dziecka. Lekarz powiedział, że wszystko wskazuje na to, że to dziewczynka. Przyjęłam to z dużym dystansem, ponieważ kompletnie mi to nie leżało. Nie wiem dlaczego, ale miałam silne przeczucie, że lekarz się myli i nawet mu o tym powiedziałam. Arturowi przekazałam, że wprawdzie lekarz obstawia dziewczynkę, ale jak dla mnie to chłopak na 100%. No i faktycznie, na kolejnym USG lekarz przyznał mi racje. 27. Moim ulubionym zespołem, kiedy byłam nastolatką był Korn. Do dnia dzisiejszego lubię sobie posłuchać piosenki tego zespołu. Przyjaciółki mówiły na mnie Kornik. 28. Nie potrafię utrzymać porządku w domu. Zawsze wszystko wraca do bałaganu, który sama robię. I co więcej dopiero wtedy wiem gdzie co jest. A nadmienię, że ja jestem typem, który wszystko gubi. 29. Wieczorami lubię przeglądać sobie Wikipedię na której klikam coraz to nowsze osoby z arystokracji z całego świata od XVIII do początku XX wieku. Mam taką manię, że zawsze muszę obliczać ile kto miał lat jak zmarł. 30. Prawie nigdy nie widzę dna kosza do prania. 31. Jak na Wodnika przystało uwielbiam pływać. 32. Ale nienawidzę pływać w jeziorze. Obrzydza mnie ta brudna, ciemna woda. (za dzieciaka nie miałam takich problemów, teraz wejdę do kolan i uciekam). 33. Nigdy, przenigdy nie spróbuję z Artura talerza czegokolwiek jego widelcem. Zawsze muszę mieć swój. To jest w ogóle dziwne, bo wiadomo, że się całujemy itp. 34. Nienawidzę jak ziemniaki dotykają buraczków. Muszę mieć do tego osobne talerze. I tak samo nie lubię jeść na jednym brudnym talerzu dwóch różnych dań. 35. W ciąży z Jasiem obrzydzały mnie jajka w każdej formie. Niezależnie czy jajko było ugotowane, czy była to jajecznica. Wystarczył zapach jajek bym miała odruch wymiotny. Po ciąży – jak ręką odjąć. Ze Stasiem z kolei obrzydzało mnie w I trymestrze wszystko z wyjątkiem nektarynek. 36. Jestem molem książkowym. Pochłaniam ogromną ilość książek. Zwłaszcza książek historycznych. Obecnie czytam “17 goździków”. 37. Uwielbiam przeglądać badania naukowe ściśle związane z wcześniactwem. Bardzo lubię je analizować i grzebać w kolejnych i kolejnych publikacjach, a potem sprawdzać to czego nie rozumiem. Polubiłam to jakieś 3 lata temu. Dlatego tak bardzo lubię jak moje wpisy o wcześniakach są oparte na linkach do badań itp. 38. W niektórych strefach zdrowotnych można mnie spokojnie uznać za hipochondryczkę. Zanim dostanę jakąś diagnozę widzę wszystkie możliwe, czarne scenariusze, a w wielu (z pozoru normalnych objawach) widzę śmiertelne choroby. 39. Jako mała dziewczynka chciałam zostać prawnikiem. 40. Byłam jedyną wnuczką mojej babci M., która zmarła 2 lata temu, a pogrzeb odbył się dzień przed moimi urodzinami …

o tym powinien wiedzieć mój przyszły partner